|
|
                         |
SON BAŞBUĞ'A 
Bindokuzyüzdoksanyedi, nisanın dördü; Ne çilesiz an yaşadı, ne de bir gün gördü, Yurdumu kapladı, karanlık bir örtü, Feryâd-ı figân ciğerleri dağladı, Kanı Türk olanlar Başbuğ için ağladı... Kanı kalleş olana zaten sözüm yok, Çekildi damarlarımdan kan, özüm yok, Şu yalan dünyada, gayri gözüm yok, Feryâd-ı figân ciğerleri dağladı, Kanı Türk olanlar Başbuğ için ağladı... Öne düştü bir bir, eğilmeyen başlar, Sel olup süzüldü, pınarlarından yaşlar, Hüzne belendi, bozkurtca bakışlar, Feryâd-ı figân ciğerleri dağladı, Kanı Türk olanlar Başbuğ için ağladı... Bindokuzyüzkırkdört yılından beridir, Durmadı, dinlenmedi desem yeridir, Öldü demeyin; öldü demeyin "O" diridir, Feryâd-ı figân ciğerleri dağladı, Kanı Türk olanlar Başbuğ için ağladı... Bence Yavuz'un, Fatih'in bir eşiydi O, Türk Dünyasının yıldızı, güneşiydi O, Bozkurtların Başbuğu, Türkeşiydi O, Feryâd-ı figân ciğerleri dağladı, Kanı Türk olanlar Başbuğ için ağladı... Haber salındı yedi düvele, her kula, Milyonlar yürüdü Ankara'da kolkola, Son Başbuğ, böyle uğurlandı son yola, Feryâd-ı figân ciğerleri dağladı, Kanı Türk olanlar Başbuğ için ağladı... İlahi emir bu, dinleyin !.. dinleyin duyun, "İnna lillahi ve inna ileyhi raciun" Hakkını helal et, bizlere Başbuğum, Genç Ozanım karaları bağladı, Kanı Türk olanlar Başbuğ için ağladı... (4 nisan 1997, İstanbul) |